7 - Nha Trang, Dalat, Mui Ne en Ho Chi Minh City

Reisverslag Nha Trang, Dalat, Mui Ne en Ho Chi Minh City (29 oktober t/m 6 november)

29 oktober
We komen erg vroeg aan in Nha Trang en wachten een halfuur voor het Dung Trinh Hotel. Om kwart voor zeven kunnen we naar binnen en onze kamer is alweer gereed! Erg fijn. We slapen een paar uurtjes bij en besluiten dan naar het strand te gaan. Het is wat bewolkt, maar de temperatuur is heerlijk. We huren twee bedjes en lezen terwijl we naar verschrikkelijke Russische hiphop/pop-ragherrie liggen te luisteren. Het valt ons op dat half Moskou hier rondloopt, zelfs de menu’s in de restaurants en de uithangborden zijn in het Russisch. ’s Avonds eten we bij Veranda op aanraden van Jeroen en Alice: een viergangen-menu met een wijntje voor €5. De gangen volgen zich wel met het tempo van een sneltrein op, we hebben de soep amper aangeraakt of het volgende bord staat alweer voor onze neus. En prompt zet de serveerster ook nog vier glazen wijn tegelijk op tafel. Het eten is wel erg lekker! We chillen nog wat in de Sailing Club aan het strand en spelen een potje poule. Leuke dag in Mother Russia.

30 oktober
We gaan vandaag naar de Thap Ba Hot Springs, een heerlijk resort met modderbaden, massages, jacuzzi’s, etc. We nemen het Tien Sa arrangement: een mud bath, natural mineral water with herbs, massage, jacuzzi, hydrotherapy en lekker zwemmen in de verschillende warme zwembaden. Het is echt heerlijk en verfrissend. De full-body massage met “happy ending” was echt een aanrader. (Jokey!) Heerlijke koffie, fruit en pizza zijn inbegrepen. We genieten hier de hele dag en keren herboren terug naar het centrum van Nha Trang. We eten ’s avonds bij een Vietnamees restaurant met de uitgebreidste menukaart ooit. Zonder te overdrijven, de kaart bestond echt uit minstens 60 A4tjes. We gaan ’s avonds lekker op stap naar verschillende cocktailbarretjes langs het strand.

31 oktober
We worden om 7:00 uur opgehaald om met de bus naar Dalat te gaan. De reis verloopt vlot en we komen even voor het middaguur al aan. We delen een taxi en vinden het Xua Va Nay hotel vrij snel. We huren een scooter en eten onderweg een hapje in het V-Cafe. Daarna rijden we door naar het Crazy House: een soort Gaudi/Alice in Wonderland cross-over, ontworpen door de Vietnamese Hang Nha, die architectuur in Moskou heeft gestudeerd. Je kunt dit maffe huis met overal paadjes en trappen over de daken, door de boomtoppen en langs slaapkamers niet alleen bezoeken, je kunt er ook overnachten. We vervolgen onze weg naar de Datanla Waterfall. Er gaat een bobsleebaan naar beneden, dus Robin scheurt met een noodgang in de soort van achtbaan naar de waterval toe. We scheuren daarna door het stadje Dalat, dat redelijk hoog ligt. Het kan hier dus een stuk frisser worden dan we gewend zijn. Overal rondom deze plaats worden groenten en fruit in kassen geproduceerd. Dalat is voor Vietnam een soort handelsmerk: als het uit Dalat komt, dan is het goed! Milou gaat verder in haar boek na een lekkere kop warme chocomelk en Robin rijdt nog een rondje. Hij bezoekt een treinstation uit ’37 met oude locomotieven en de Katholieke kerk vlakbij het hotel. Er is net een mis aan de gang en hij sluit zich even aan bij de opening van de dienst. Erg gaaf om mee te maken. ’s Avonds willen we bij M-Bistro eten vanwege de Nederlands sprekende eigenaresse, maar ze zijn helaas dicht vanwege renovatie. De Nederlands sprekende dame treffen we nog wel even en we kletsen wat met haar. Ze raadt ons een ander restaurant aan even verderop. Een goede tip want we kiezen een lekker keuzemenu voor een prikkie. We leveren de scooter weer in gaan lekker slapen.

1 november
Opnieuw worden we om 7:00 uur opgehaald om met de bus naar Mui Ne te gaan. Mui Ne is een toeristische badplaats en staat bekend om haar rode en witte zandduinen. Eenmaal in de bizar krappe en overvolle lokale bus beseffen we ons twee dingen: 1, we hebben helemaal niet voor de scooter van gisteren betaald en 2, we zijn de cameraoplader en batterij vergeten in het hostel. Een klein obstakel, maar we verwachten het redelijk gemakkelijk op te kunnen lossen als we in Mui Ne aankomen. Niets is minder waar, want degene die de telefoon opneemt van het hotel spreekt geen Engels. Na drie keer duidelijk uitleggen wat we bedoelen in Jip en Janneke-taal vraagt ze nog steeds: “You want room?” Op een gegeven moment wordt het zelfs zo erg dat ze plotseling de verbinding verbreekt. We vragen de receptioniste van ons nieuwe hotel te bellen. De lijn blijkt continu bezet en het blijft ontzettend onduidelijk. We besluiten later opnieuw te bellen in de hoop een ander aan de lijn te krijgen. Het Phuong Thay Guesthouse, waar we twee nachten zullen slapen, is erg ruim en nieuw met een lekker zwembad. We nemen dan ook snel een duik en lezen in het zonnetje. Het is hier ontzettend warm met het tropische microklimaat van Mui Ne. De receptioniste belt opnieuw met het hostel in Dalat. Dit keer met meer succes. Ze zullen onze spullen in een pakketje meesturen met de bus van morgen. Top! We huren opnieuw een scooter en scheuren lekker rond door de badplaats, die volledig langs één weg is opgebouwd. We eten lekker cheap bij The Bar en scheuren door langs alle resorts en bars. We chillen op het strand en zien de zon in de zee zakken, een prachtig gezicht. We zoeken ’s avonds een lekkere grote kreeft op in één van de seafood restaurants die hun koopwaar levend en wel in grote bakken langs de weg heeft staan. Een dikke jetser van ruim anderhalve kilo moet het worden. Nadat de kreeft gekookt en gebarbecued is zetten we onze tanden in de lekkernij. Erg lekker, maar de portie had nog iets groter gemogen voor twee personen. Eerst langs Joe’s Café voor een paar biertjes en een potje pool. Dan door naar Dragon Beach, waar onze voetjes van de vloer gaan. We spreken twee Nederlandse dames en al snel schuiven er nog een Nederlander en een Noor aan. Een erg leuke avond. Onderweg naar ons hotel krijgen we een vreetkick, dus we halen snel een Kitkat Chunky en een zak chips. SLECHT!

2 november
We ontbijten bij The Bar waar we heen scheuren met de scooter. Hierna rijden we 37 kilometer over afgelegen wegen naar The White Sand Dunes, een plaats midden in het kustgebied waar een grote uitgestrekte vlakte bestaat uit witte zandduinen. Het loopt tegen de 40 graden en het laatste stuk van de weg is in onderhoud dus we rijden door rul zand. We hadden het plan met een quad over de duinen te scheuren maar wanneer we de prijzen horen (€20 voor 20 minuten) haken we toch af. We besluiten te voet het hete zand te trotseren. We zetten de camera op zelfontspanner en maken er een hele shoot van. Hierna lopen we een flink stuk omhoog door deze Sahara-achtige omgeving. We nemen dezelfde weg terug langs de kust wanneer de scooter opeens begint te pruttelen. Ojee! Hij houdt er opeens mee op. Milou moet even denken aan Nico en Jeannine die dit ook hadden op Kreta, heel wat jaartjes geleden! We worden geholpen door een erg aardige Cambodjaan. Milou springt bij hem achterop en Robin wordt voortgeduwd op onze scooter. Helaas volgt er een steile helling en de beste man trekt het niet meer dus Robin moet maar even zelf de scooter omhoog duwen: succes. Boven aangekomen kunnen we benzine halen waardoor we onze weg weer vervolgen richting Mui Ne. We snakken behoorlijk naar een verfrissende duik maar het zwembad is vandaag helaas onder constructie. We FaceTimen met Alice, Jeroen en Melanie, erg gezellig. De oplader is nog steeds niet gearriveerd bij ons hotel, dus besluiten we nog een keer te bellen. Om het maar even kort te formuleren: gezeik en onduidelijk. Plotseling wordt Robin gebeld om te FaceTimen met de familie Vriends, want Josien is vandaag 50 jaar geworden! We FaceTimen met de gehele familie en zijn overal weer van op de hoogte. Vervolgens rijden we op onze scooter naar de bus company waar ons pakketje zou moeten zijn. Helaas het mocht niet zo zijn, niemand weet van een pakketje. Na veel gepraat en enige druk worden we naar een ander bushokje gebracht. Daar zou het pakketje toch echt moeten liggen. De man achter de balie haalt een pakketje tevoorschijn. Vol afwachting kijken we wat er uit de oude krant wordt gehaald. Daar is ie, onze cameraoplader is weer terecht! Wat een opluchting. We eten bij een Vietnamese toko en daarna FaceTimen we nog even opnieuw met huize Vriends, waar nieuwe familie is aangeschoven.

3 november
Vandaag nemen we de bus van 13:00 uur naar Ho Chi Minh City (afgekort HCMH, ook wel bekend als Saigon). We komen om 20:15 uur aan en direct staan er hordes tuktuk- en taxichauffeurs om ons heen. Omdat we moe zijn besluiten we de eerste en de beste taxi te nemen die zogezegd op de meter rijdt. We checken via CityMaps2go waar ons hotel zich bevindt. Na een minuut blijkt dat we totaal de verkeerde kant op rijden, de man gaat gewoon een blokje om. Daarbij vliegt de meter omhoog en weten we zeker dat dit geen echte taxi is. We eisen dat de man nu de taxi aan de kant zet: This is a scam! We vertellen de taxichauf dat we dit belachelijke bedrag niet gaan betalen en zeker omdat hij weet dat ons hotel zich zo dicht bij de busstop bevindt. De meter sprong echt met euro’s omhoog. Een flinke discussie ontstaat en we willen de taxi uit. Plotseling doet de man de taxideuren op slot en we kunnen er niet meer uit! We bevelen de man dat hij NU de deuren open doet! Om een lang verhaal kort te maken: we spreken een ‘schappelijke’ prijs af en we worden gelukkig afgezet voor ons hotel. Milou zegt nog een paar keer tegen de chauf: You are a very bad person, very bad. We installeren ons in de kamer en gaan de nabijgelegen backpackers area in. Onwijs veel barretjes en restaurants.

4 november
Het Kobo-verhaal: zoals jullie weten is Milou haar E-reader kapot. Hier, in HCMC is een E-readershop geopend dus we besluiten vandaag hierheen te gaan. We willen hem óf laten repareren óf een nieuwe aanschaffen. Eenmaal aangekomen in het winkelcentrum is het weer behoorlijk vaag. De winkel is slecht te vinden en wanneer we binnen staan weet de verkoper niet eens wat een E-reader is…Twee andere verkopers komen erbij staan en uiteindelijk krijgen we een adres voor een elektronicawinkel. Met de taxi gaan we naar ‘Go Digital’. De chauf lijkt wel minderjarig en is zeer gespannen. Robin zit naast hem en hij lijkt wel zijn rijinstructeur, hilarisch. Na een uurtje in de Go Digital winkel staan we buiten met een nieuwe E-reader: een Kindle Paperwhite. Snel gaan we door richting het HCMC-museum. Jammer genoeg is dit niet heel bijzonder maar er staat wel indrukwekkend oorlogswapentuig in de tuin. Hierna gaan we naar het Reunification Palace, wat tijdens de Vietnam Oorlog het presidentiële paleis was van Zuid-Vietnam. Dit James Bond-achtige pand met ondergrondse bunker, rooftopbar en Huey-helikopter op het dak is erg indrukwekkend. Het pand is voornamelijk bekend omdat de Vietnam Oorlog hier ten einde is gekomen toen een Noord-Vietnamese tank tijdens de val van Saigon door de hekken is geramd, soldaten de vlag van Zuid-Vietnam op het dak hadden weggehaald en de president Duong Van Minh arresteerden. Een plaats met behoorlijk wat historie dus. We vervolgen onze weg naar het War Remnant Museum. In dit museum zien we alle gruwelen uit de oorlog. Het wordt wel vanuit het Vietnamese oogpunt belicht dus de Amerikanen worden hier als beesten afgebeeld. We zien afbeeldingen van mensen die zijn blootgesteld aan Agent Orange (ontbladeringsmiddel) en Napalm. Deze mensen zijn vreselijk verminkt. Kinderen van ouders die zijn blootgesteld aan dit vergif worden geboren met afwijkingen en dit duurt nog enkele generaties voordat dit zal ophouden. Het is moeilijk te beschrijven wat we allemaal zien maar na een paar uur te hebben rondgelopen zijn we best afgepeigerd van alle indrukken en verschrikkelijke martelwerktuigen etc. Het begint te regenen en dus nemen we een taxi naar ons hostel. We eten ’s avonds bij een Italiaan om de hoek en drinken nog wat cocktails in de backpackers area.

5 november
We gaan vandaag naar de Mekong Delta, de gigantische rivierdelta in het zuiden van Vietnam. Onderweg eten we met onze groep Noodles in Soup. Onze reisleidster is een vrij apart giechelbekje en laat meerdere hints vallen dat ze nog vrijgezel is. We maken een stop bij een complex met gigantische witte boeddha’s. We rijden vervolgens door naar de pier waar we in een boot stappen om de delta op te gaan. Er wordt voor ons gezongen door een groep vrouwen, we krijgen thee met limoen en verse honing en maken een tocht in een kleine kano door de kokosnootplantage. Ze maken hier honderden producten van de kokosnoot: snoep, keukengerei, lijm, echt van alles. We varen door naar het Phoenix Island waar we lunchen en fietsen (ongeveer 100 meter haha). We komen aan bij een soort dierentuin waar verschillende reptielen worden gehouden. We komen aan bij een soort sloot waarin verschillende plastic krokodillen liggen. Wanneer we dichterbij komen blijkt dat ze wel degelijk echt zijn! Wat kunnen die beesten doodstil liggen! We nemen een hengel in de hand met een brok vlees en zwaaien boven de hoofden van de krokodillen. De eerst zo rustige beesten komen nu wel degelijk tot leven! Wat een beesten, wat een kracht. We vervolgen onze weg met de boot terug richting de bus. ’s Avonds drinken we opnieuw een paar cocktails in de leuke barretjes rondom ons hostel.

6 november
De volgende trip is naar de Cu Chi Tunnels, een immens netwerk van tunnels dat werd gebruikt door de Vietcong om de Amerikanen te ontlopen. Dit netwerk is weer onderdeel van het netwerk dat door heel het land is aangelegd. Ondergronds bevinden zich nog de ruimtes die werden gebruikt als hospitalen met operatiezaal, slaap- en eetruimtes, vergaderzalen, wapen- en voedselopslagplaatsen en zelfs theaters waar door de strijders poëzie werd voorgedragen of toneel werd gespeeld. Terwijl we instappen in de bus merken we dat we dezelfde reisleidster hebben. Aangekomen bij de tunnels bekijken we eerst een soort propagandafilmpje uit het jaar kruik met de gehele groep. Je ziet van alles, maar toch zie je niets tijdens het zwart-witte filmpje. Eén ding is duidelijk: er wordt behoorlijk geschoten en de Vietnamezen zijn onoverwinnelijk! We lopen de bossen in en de tourguide laat allerlei schuilplaatsen, valkuilen en boobytraps zien die werden gebruikt. We lopen naar een schietbaan waar we beiden met een (SJ)AK47 schieten. Dan gaan we naar de ingang van de daadwerkelijk tunnels die tegenwoordig toegankelijk zijn voor toeristen. De gangen zijn wel enigszins vergroot voor de Westerse bezoekers. Alsnog zijn de tunnels enorm klein, zeker voor mensen met onze lengte. Milou is nog twee meter onder de grond als ze een beklemmend gevoel krijgt en met een noodgang weer buiten staat. Robin kruipt verder achter een grote Deen met een zaklampje. De Deen houdt het echter snel voor gezien, maar Robin wil graag verder. Ergens verderop wacht de gids bij de eerste ruimte. De eerste twintig meter zit er dus op. Uiteindelijk gaat hij samen met een andere Nederlander tot de allerlaatste uitgang, ongeveer 150 meter verder. De gang kronkelt en wordt steeds smaller. Op een gegeven moment moeten ze liggend door de tunnel. Wat een ervaring! Zwaar bezweet gaan we uiteindelijk weer de bus in en keren terug naar HCMC. In ons hostel komen we opnieuw Pipa tegen, dus we babbelen even. Om de stress van de tunnels van ons af te schudden nemen we een massage. We bezoeken ’s avonds de Notre Dame en het operahuis, prachtige gebouwen in een koloniale wijk. We eten opnieuw bij het chille Italiaanse restaurantje en kijken hier een hele slechte film met Arnold Schwarzenegger. Ons laatste nachtje in HCMC, een hele bijzondere stad.

Opnieuw bedankt voor jullie leuke reacties!! En voor alle foto’s: klik in het linker menu naast het reisverslag op de link Foto’s. Anders bekijk je niet alles.

Groetjes Robin en Milou