9 - Laos

Reisverslag Laos (21 november - 4 december)

Vanuit Cambodja zijn we het zuiden van Laos in gereisd. Onze twee weken in Cambodja waren echt fantastisch! We hadden niet echt een heel goed beeld van Cambodja want het is niet een land waar veel aandacht aan wordt besteed tijdens de geschiedenislessen op school. Zo hadden wij voordat we ons gingen inlezen voor onze reis amper van Pol Pot en de Khmer Rouge gehoord! De veelzijdigheid van Cambodja maakt het een heel leuk land. De eilanden en kustplaatsen in het zuiden en de historie in Centraal- en Noord Cambodja met de Killing Fields en Angkor Wat. Een absolute aanrader! Nu over onze avonturen in Laos:

21 november
We ontbijten in ons hostel om 6 uur en even later pikt een minivan ons op om naar de border van Laos te rijden. Het is onwijs krap! Er zijn normaal gesproken 10 zitplaatsen in het busje, maar de Cambodjanen krijgen het voor elkaar om in totaal met 22 man de bus vol te proppen. Op een gegeven moment kan de deur niet meer open omdat er dan mensen uit zouden vallen, dus klimmen ze via de ramen naar binnen. Uiteraard kotsen er weer een paar. Een gezellige drukke boel zullen we maar zeggen. In een super klein dorpje worden we gedropt, zo’n 15 kilometer voor de grens. We krijgen te horen dat over 20 tot 30 minuten een volgend busje ons naar verder zal brengen. Uiteindelijk wachten we in gezelschap van een Fins stel ongeveer 2 uur voordat we eindelijk opgehaald worden. De weg naar de grensovergang verdient de titel weg eigenlijk niet; het is meer een soort maanlandschap waar de minivans van links naar rechts over het pad zwalken om de soms metersdiepe kraters te ontwijken. Eenmaal aangekomen bij de border leveren we onze paspoorten in en een man zorgt ervoor dat we de benodigde visa’s krijgen. We worden enigszins afgezet, want per persoon betalen we achteraf gezien 20 dollar te veel. Snel vergeten, we zijn immers in het prachtige Laos beland! Met een volgende bus, waarin de chauffeur met een soort soldatenhelm een blik bier in z’n hand zit te wachten, worden we naar de pier gebracht vanwaar we naar het eilandje Don Det zullen gaan. Dit eiland is één van de overige Four Thousand Islands. In een klein bootje varen we door het 1000-eilandenrijk achtige gebied. Als er geen bananenbomen zouden groeien zou het net zo goed de akkertjes in het mooie Langedoik kenne weze! Eenmaal aangekomen gaat Robin op zoek naar een knappe kamer. We chillen en eten in het relaxte dorpje met een vrij hoog “smoke a plant” gehalte.

22 november
We huren twee fietsen en gaan op pad over het eiland Don Det en via een brug komen we vervolgens op het eiland Don Konh. De omgeving is erg mooi en we fietsen over kleine overwoekerde bospaadjes tussen de akkers en het oerwoud door. We fietsen een aantal uur rond en hopen nog de zoetwater dolfijnen te spotten die hier leven. Tevergeefs helaas, maar het is echt prachtig weer dus we genieten enorm. We bekijken bij terugkomst de zonsondergang over het water met de Finnen bij het Eden Resort. We eten bij een Indisch tentje en gaan redelijk op tijd onder de wol. Robin is niet lekker, zijn muggenbulten op z’n enkels zijn ontstoken. Erg vervelend en pijnlijk.

23 november
We laten de Four Thousand Islands achter ons en verlaten Don Det met een klein bootje. Een bus zal ons verder brengen naar Pakse, de hoofdstad van de provincie Champasak, wat een paar uur noordelijker ligt. De reis gaat vlot, maar het hostelhoppen gaat moeizaam. De kamers zijn vrijwel allemaal shabby én duur. Uiteindelijk vinden we een redelijke kamer en gaan vervolgens Pakse in. Het is een bijzonder stadje met een Wilde Westen sfeer met uiteraard een Aziatisch tintje. We eten wat, lopen rond over de markt en gaan naar “het winkelcentrum”: een groot gebouw met leegstaande winkelruimten. Wel treffen we hier een kapper; Robin wil zich laten knippen aangezien zijn krullenbol inmiddels wel erg lang is. De dames zijn echter heel bang voor de krullen: ze durven niet te gaan knippen… Nou, dan komt dat later wel! We nemen een lekkere massage, uitgevoerd door twee dames die alles ontzettend grappig vinden en over van alles en nog wat giechelen met z’n tweeën. Vervolgens eten we bij een toptentje in een hotel.

24 november
We huren voor vandaag een scooter om twee watervallen te gaan bekijken. We vertrekken eerst naar Tad Fane, een gigantische waterval met een drop van 120 meter. We bekijken vanaf een resort de waterval, die verdwijnt in een diepe vallei. In het resort is een coffee corner, genaamd Koffie’s Coffee, die wordt gerund door een Nederlandse man uit Emmeloord. We drinken de tot nu toe lekkerste kop koffie, gemaakt met bonen uit de directe omgeving. We rijden door naar Tad Gneuang, de volgende waterval, zo’n 45 kilometer van Pakse. Deze waterval is ook prachtig, maar het weer slaat plotseling volledig om. Een wolkbreuk volgt, maar Robin laat zich niet kennen en gaat toch even zwemmen in het ijskoude water onderaan de waterval. Vervolgens schuilen we een uurtje in het bijbehorende restaurantje. Hier spreken we kort met een Nederlands stel, beiden gehuld in een volledig trainingspak van het wanstaltige Ajakkes. We vervolgen onze weg als blijkt dat het niet snel zal stoppen met regenen. Zeiknat rijden we de 45 kilometer terug naar Pakse, bibberend in onze korte broekjes. We gingen weg met dertig graden en gelukkig is het in Pakse opnieuw erg warm. We drogen dan ook snel op. ’s Avonds FaceTimen we met de familie Vriends en eten een lekker hapje. De nachtbus naar de hoofdstad van Laos, Vientiane, staat voor vanavond op de planning.

25 november
De rit in de nachtbus bevalt ons heel goed: de bedjes zijn lekker, de wegen zijn mooi en we slapen dus warempel een paar uurtjes. We nemen een tuktuk naar het centrum, gedeeld met 10 locals. Het is een drukte van jewelste op de weg. We overnachten op aanraden van het Ajacieden-stel bij het Bayern Gueshouse. Aan de overkant ontbijten we bij Swedish Bakery. Het centrum van de stad is ontzettend rustig in tegenstelling tot de omliggende wijken. We zien bijna geen kip op straat! Heel bijzonder voor een hoofdstad, dit hadden we niet echt verwacht. We lopen lekker rond en Robin laat z’n haar knippen. De man is erg enthousiast, want al snel ligt er dikke laag krullen op de grond. Het koppie is wel erg kort geworden. Ach ja, het is een beetje hipster volgens Mariëlle, dus het zal wel goed zitten! We regelen een tuktuk om naar Pha That Luang, oftewel The Great Stupa, te gaan. Het is een goud Boeddhistisch bouwwerk en wordt gezien als het belangrijkste monument van Laos en is tevens een nationaal symbool. Met de laagstaande zon is het gebouw erg mooi, evenals de omliggende tempels. Vervolgens keren we terug naar de oever van de Mekong en belanden in een rooftop bar op de vierde verdieping. Een erg gezellige bar met een prachtig uitzicht over het water, waar de zon in een dieprode horizon verdwijnt. Vervolgens ontstaat op het plein beneden een gigantische aerobics-sessie. Zo’n 300 mensen staan een uur non-stop te zwaaien, zwieren en squatten. We lopen na een paar biertjes en een lekker hapje naar beneden waar de nachtmarkt inmiddels in volle gang is. Robin koopt een pet om z’n hipster-kapsel enigszins te camoufleren.

26 november
We gaan vandaag al weer verder richting Vang Vieng, dat ten noorden ligt van Vientiane. De rit gaat via een bochtige weg omhoog de bergen in. We zitten naast een Duitse dude die veel over Maleisië verteld omdat hij studeert in Kuala Lumpur. Erg leuk, we krijgen nóg meer zin in Maleisië! De rit gaat erg snel en we arriveren in het onder backpackers zeer geliefde kleine dorpje. Vang Vieng is vooral zo geliefd omdat er getubed kan worden: dobberen op de rivier in een grote opblaasbare band met verschillende barretjes en prachtige omgeving langs de oevers. Dit klinkt de backpackers natuurlijk als muziek in de oren! Er zijn echter veel dodelijke ongelukken gebeurd de afgelopen jaren, wat zeer waarschijnlijk te wijten is aan het hoge promillage dat de verschillende tubers in hun bloed hadden. Vanwege deze ongelukken is het tuben behoorlijk aan banden gelegd: de lianen, ziplines en andere gevaarlijke attracties zijn verdwenen en er zijn maar een paar gecertificeerde bedrijven die het tuben nog mogen aanbieden. We besluiten bij aankomst om eerst het dorpje te verkennen. We settelen onszelf in het Kamh Phone Guesthouse. In Vang Vieng hangt een hele relaxte sfeer en we voelen ons direct thuis. We eten en een hapje en chillen met een biertje op een houten platform dat midden in de rivier staat. ’s Avonds eten we schnitzels en belanden bij Fat Monkeys, een erg leuke bar. Terwijl we lekker aan de bar hangen raken we in gesprek met Natalie en Quentin uit Londen. We kletsen gezellig en doen een potje beerpong. We spreken af om morgen met z’n vieren ons aan het tuben te wagen.

27 november
Met de tuktuk waarop onze tubes worden vastgesjord worden we een aantal kilometer buiten Vang Vieng gedropt bij de eerste bar langs de rivier. We starten om 11:00 uur aangezien het tuben erg kan uitlopen en je je borg niet terugkrijgt als je voor 18:00 uur niet terug bent. Het welkoms-shotje laten we voorlopig nog even staan want de beerpong van gisteren heeft de maagjes toch wat van streek gebracht. We ontmoeten Baldúr en Solvèig uit IJsland die met ons mee gaan de rivier op. Met z’n zessen stappen we de rivier in en plonsen in onze rubberbanden. Na drie minuten dobberen komen we al bij de eerste bar aan. De mannen aan de kant gooien flessen met een touw naar ons toe en trekken ons naar de oever. Inmiddels zijn twee Fransen en vier Engelsen bij onze groep aangesloten. We spelen een potje voetbal en drinken een paar biertjes. We plonsen weer op onze banden en komen aan bij de tweede bar. Hier spelen we Jeu de Boule en volleybal. Het is super gezellig en de biertjes vloeien rijkelijk. De vier Engelsen John, Rich, Harry en Sam gaan wel erg rap met de alcohol: onderweg verliest de dame uit het stel haar peperdure Ray Ban in de rivier. We vragen ons af waarom je in vredesnaam je dure bril meeneemt het water op, maar goed… Onderweg kunnen we eigenlijk niet begrijpen dat hier de laatste jaren zó veel mensen zijn omgekomen. De rivier is vrij rustig en ondiep. Maar dan zien we ineens in waarom het wel fout kan gaan: we zien een Duitse knul vanaf een steiger duiken, door z’n rubber band heen die al in het water ligt. Ontzettend stom want het is overal ontzettend ondiep en overal liggen grote rotsen! Het loopt gelukkig goed voor hem af maar we zien dus hoe stom mensen kunnen zijn. Vanaf de laatste bar is het nog anderhalf uur dobberen dus we hopen dat we op tijd aankomen om onze borg nog terug te krijgen. Gelukkig redden we het en spreken af met Natalie, Quentin, Baldúr, Solvèig en de Fransen Yoann en Aurélie te gaan eten vanavond. We komen bij een erg leuk tentje terecht aan de rivier genaamd Elephant Crossing waar we heerlijk eten. Het is een erg leuke groep zo met z’n achten.

28 november
Omdat de muggenbulten van Robin maar blijven etteren en ontstoken blijven gaan we langs het plaatselijke ziekenhuis. De dienstdoende arts, een jonge vrouw, kijkt ongeveer anderhalve seconde en schrijft antibiotica voor. Ze stelt vrijwel geen vragen over het hoe en wat. Vreemd, maar we nemen de antibiotica mee en betadine om te ontsmetten. We huren een scooter en gaan op pad met Baldúr en Solvèig naar de Blue Lagoon. Een prachtig meertje waar je vanaf een hoge boom en een slinger in het helderblauwe water kan springen. De andere vier sluiten zich bij ons aan en samen relaxen we op deze mooie plek. In de namiddag rijden we terug naar Vang Vieng door de prachtige omgeving. De zon gaat bijna onder en we maken een aantal prachtige groepfoto’s. We besluiten opnieuw met z’n achten te eten. Deze keer bij Amigo, een Mexicaanse tentje. Het is heerlijk en heel gezellig. Baldúr toont z’n verschillende kaartentrucs, iedereen vertelt sterke verhalen. Yoann besluit met het ziekste verhaal wat we ooit hebben gehoord. Een waargebeurd verhaal over een bekende van het Franse koppel die aanraking kwam met een necrofiel. We kunnen er bijna niet van slapen! Hij beloofde een verhaal te vertellen zodat wij hem nooit meer zullen vergeten; dat is aardig gelukt! Natalie beschrijft het verhaal erg goed: “Grim!” Tegen twaalven nemen we afscheid van iedereen. Helaas gaan de IJslanders een andere kant op dan wij morgen, maar we beloven contact te houden. De rest zullen we weer in Luang Prabang treffen, de plaats waar we morgen heen zullen gaan.

29 november
’s Ochtends om 9:00 uur worden we opgehaald met een minivan om naar het kleine busstation te worden gereden. Robin is zo stom geweest om zijn telefoon te vergeten die nog aan de oplader hangt bij het guesthouse. Met een noodgang scheurt hij terug met een aardige man die een grote bus door de nauwe straatjes heen rost. Gelukkig ligt de telefoon er nog en is hij op tijd terug voor de grote touringcar richting Luang Prabang. De busrit duurt lang en rijdt over een weg vol haarspeldbochten. De omgeving is ontzettend mooi, maar Milou wordt elke bocht misselijker en misselijker. Op een gegeven moment gaat ze maar voorin zitten op de grond om “met de weg mee te kunnen kijken.” Zo gaat het gelukkig beter. Onderweg stoppen we nog bij een prachtig viewpoint. We komen na zonsondergang aan in Luang Prabang, wat er op het eerste gezicht heel gezellig uit ziet. Het doet ons een beetje aan Hoi An in Vietnam denken. We nemen een fijne kamer met het grootste en lekkerste bed tot nu toe. We eten een hapje en verkennen de straatjes en steegjes. Wat een heerlijk relaxt stadje met overal leuke verlichting en lampionnetjes.

30 november
Vandaag worden we wakker in ons heerlijk luxe bed (voor backpackers begrippen). We hebben heerlijk geslapen, maar ondanks dat hebben we niet veel zin om veel te doen vandaag. We brunchen in een tentje midden in Luang Prabang en gaan een beetje op internet op zoek naar huizen in Leiden. Na een flinke speurtocht sluiten we de laptop af en lopen we wat rond door het stadje en komen we Natalie en Quentin weer tegen! Erg leuk, we besluiten om op aanraden van hen naar de top van een berg te lopen in het centrum van Luang Prabang waar we een hele mooie zonsondergang zien. We zijn dan ook niet de enigen! Aan het einde van de dag hebben met Alice en Jeroen afgesproken om te FaceTimen, want ze hebben leuk nieuws! We zijn heel benieuwd en leuk nieuws is het zeker! Ze vertellen ons namelijk dat Jeroen Alice ten huwelijk heeft gevraagd. Na de felicitaties via de telefoonschermpjes vraagt Alice aan Milou of zij haar getuige wil zijn. Dit wil Milou uiteraard! Na dit leuke gesprek zitten we helemaal in de FaceTime-sferen dus besluiten we dit ook maar even met de familie Vriends te doen. ’s Avonds eten we voor backpacker-begrippen lekker luxe bij een Belgisch restaurant. Op het menu staat stoofvlees en Bouf Bourgignon, om je vingers bij af te likken. We proosten op Jeroen en Alice!

1 december
Het is vandaag alweer 1 december. Een gek idee, hier is het onwijs warm en bij de gedachte dat het al december is klopt dat niet helemaal. Opnieuw besluiten we het vandaag rustig aan te doen. We relaxen wat in de ochtend en huren in het begin van de middag fietsen. We fietsen door alle leuke straatje en langs de Mekong River. Ook fietsen we nog even langs het plaatselijke ziekenhuis voor een second opinion voor Robin zijn muggenbulten. Als we worden geholpen valt het ons direct al op dat dit een veel betere arts is dan in Vang Vieng. De arts stelt goede vragen en maakt de wondjes schoon. Robin vertelt dat hij aan de antibiotica zit en de dokter vraag hoeveel pillen hij per dag moet innemen. Als we dit uitleggen is zijn reactie letterlijk: ‘O MY GOD! That’s way too much!’ Toch maar goed dat we nog even langs zijn gegaan dus. We fietsen weer verder en bezoeken de grootste tempel van Luang Prabang. Hierna fietsen we terug en passeren een groep schoolkinderen die uitgebreid staan te dansen, een erg leuk gezicht! ’s Avonds bezoeken we de bekende nachtmarkt van Luang Prabang. Hier eten we voor een prikkie en struinen wat rond. Vervolgens lopen we door naar de bekendste bar hier in de omgeving: Utopia. Er hangt er super leuke sfeer en we ploffen neer op de relaxte bankjes. Toevallig komen Natalie, Quentin, Aurélie en Yoann + twee andere fransen ook aan. Er volgt weer een erg gezellige avond.

2 december
We spreken met het groepje van de vorige avond af om naar de grote watervallen te gaan. Op onze scooter scheuren we langs een boulangerie waar we lekkere broodjes halen, de Fransen kunnen hun geluk niet op! Hierna rijden we door naar de Kuang Si Waterfall die zo’n 36 kilometer buiten Luang Prabang ligt. Halverwege de toch begint het licht te regenen en het asfalt verandert plotseling in een soort ijsbaan. Bijna gaan Robin en ik weer onderuit (net als op Kreta), maar Robin weet de scooter onder controle te houden. Als we richting de waterval lopen komen we langs een berenpark. We schieten wat foto’s en bekijken de grote beesten aandachtig. Hierna komen we aan bij de waterval die echt een super mooie kleur heeft! Het water is heel helder blauw, maar het is erg koud. We klimmen helemaal naar boven tot aan de top van de waterval. Dit is een pittige klim maar eenmaal boven genieten we van een mooi uitzicht. Op de terugweg krijgen de beren net eten en dit is leuk om te zien. We krijgen er zelf trek van en eten in een tentje verderop. We vervolgen onze weg terug op de scooter en besluiten om ’s avonds eens iets ander te doen. We gaan naar een filmhuis waar de film ‘The Grand Budapest hotel’ draait. We drinken er heel burgerlijk een kopje Engelse thee bij. Hierna nemen we afscheid van de fransen en hebben we er weer een extra vakantieadres bij voor in de toekomst.

3 december
Vandaag doen we weer niet zoveel. We zitten lekker achter de laptop en aan het einde van de middag gaan we naar een barretje op een schiereilandje. Via een bamboebrug lopen we naar de overkant en hier drinken we een biertje. ’s Avonds struinen we weer over de nachtmarkt en eten we opnieuw bij de Belg omdat we 2 gratis consumpties krijgen, top!

4 december
Luang Prabang zit er weer op. Vandaag vliegen we naar Thailand. We ontbijten snel bij ons hostel en een tuktuk brengt ons naar het vliegveld. Het inchecken en door de douane lopen is binnen 10 minuten gedaan, een record. We kunnen het vliegtuig al zien staan en Milou krijgt direct al de kriebels. Het vliegtuig heeft geen ‘normale’ motoren maar van die propellers. Maarja, wie ergens wil komen moet vliegen. Binnen 55 minuten staan we na een rustige vlucht op Thaise bodem, Milou ook weer blij. Helaas komen we er op het vliegveld achter dat Robin zijn pinpas is verloren. We blokkeren de pas zo snel mogelijk en gelukkig hebben we nog genoeg andere passen. Het mag de pret dus niet drukken want onze maand Thailand staat voor de boeg!

Ons volgende reisverslag volgt spoedig! Bedankt voor het lezen.

Groetjes,
Milou en Robin